Muzodag

Mijn dworpervaring 17,18,19 januari 

Mijn dworpervaring was een hele leerrijke en positieve ervaring.  Door deze muzische namiddag samen uit te werken, heb ik  mezelf en medestudenten beter leren kennen. 

17 januari - The making off 

De eerste dag in Dworp, stelden ik en mijn groepje ons spel voor. We waren allemaal enthousiast over ons spel en hadden de spelregels al concreet uitgewerkt. Tijdens de voorstelling konden we dan ook vlot vertellen hoe ons spel in zijn werk zou gaan. De andere groepjes waren ook enthousiast over ons spel. Dit gaf ons meteen goede moed om er aan te beginnen. 

Na het voorstellen, gingen we meteen aan de slag in twee werkgroepen per school (mijn school was de gemeenteschool). Ik startte in de werkgroep waar we praktische afspraken moesten maken. Normaal gezien ben ik iemand die zich snel terugtrekt wanneer mensen het voortouw nemen, maar in dit geval was dat niet van toepassing. Ik gaf mijn mening en kwam met voorstellen. Wanneer er gekibbeld werd, nam ik de leiding om te zeggen dat we moesten voort maken wanneer we het over een bepaald onderwerp niet eens geraakten. Dit was zo bij de groepsverdeling. Deze kon toen nog niet concreet worden geregeld, omdat het thema toen nog niet bekend was. Achteraf gezien beheers ik het talent om de leiding te nemen en te coördineren, maar ik pas het maar zelden toe. Ik ben van aard niet opdringerig, maar als ik voel dat er nood aan structuur is, wil ik deze wel bieden. 

Later werden de twee werkgroepen samen gezet om elkaar te brieven over de voorstellen. Ook daar was ik zeer betrokken en was ik van alles op de hoogte. Wanneer ik iets niet begreep over het toneeltje, stelde ik meteen vragen. Uit dit samenwerkingsmoment heb ik ook geleerd dat het niet altijd positief is als een vergadering 'te netjes' verloopt. De meeste ideeën kwamen door luidop te denken en in dialoog te gaan met medestudenten. Een echte 'baas'-sfeer was er niet aanwezig. Natuurlijk had je wel mensen die het voortouw namen, maar dat is in zo'n grote groep ook nodig. Door de rumoerige sfeer, leek het soms een zootje ongeregeld, maar ik heb het liever zo dan dat iedereen maar braafjes 'ja' knikt en je achteraf moet horen dat niet iedereen akkoord is (niet dat dat voor de volle honderd procent kan). Uiteindelijk werken we toch allemaal aan één doel en dat gaf mij veel motivatie om actief deel te nemen. Op het einde van de vergadering kwamen we uit op een leuk thema, namelijk 'WEG MET MUZO! - VERDIEN MUZO TERUG!'. 

18 januari - the making off 

​

De volgende dag gingen we aan de slag met ons eigen groepje, om verder te werken aan het gezelschapsspel.  Toch een spannend moment aangezien ik mijn teamgenoten niet zo goed kende en ik niet wist welke rol iedereen ging opnemen. We hadden op voorhand, voor ons vertrek naar Dworp, goede afspraken gemaakt over wie welk materiaal zou meebrengen. Iedereen had dit ook gedaan en zo kwamen we niets te kort om ons spel te realiseren. Laten we zeggen dat dit meteen een goede start was. Ik hou van goede communicatie en het nakomen van afspraken. 

Aan de start van de uitwerkdag hadden we nog geen opdrachten klaar. Deze gingen we in Dworp zelf verzinnen. Dus startten we onze werkdag met het kiezen van onze deeldomeinen. Uiteindelijk kozen we ervoor om ze allemaal te nemen aangezien het aantal overeen kwam met het aantal kleuren dat in het huidig spel voorkwam. Ik denk dat ik dit de moeilijkste fase vond in het hele proces. Het kiezen van opdrachten en het simpel houden. Op dit moment kwam er een eigenschap naar boven die niet echt bevorderend was. Ik ben een echte twijfelaar. Is deze opdracht wel muzisch genoeg? Is het niet TE simpel? Gaat het de leerlingen wel genoeg prikkelen? Gelukkig had ik mijn medeteamgenoten om de knopen in mijn plaats door te hakken. Sarah kon mij dan ook overtuigen om het los te laten en het te aanvaarden en te appreciëren hoe het was. 

We besloten ons spelbord ook zelf te maken. Dit hoefde niet, maar wij waren er alle drie over eens dat het een meerwaarde ging zijn voor ons spel. Bovendien zou het ook een heleboel verwarring voorkomen, aangezien de symbolen van het spel niet overeen kwamen met die van de verschillende deeldomeinen.

Door het spelbord zelf te maken en opdrachten te kiezen waar veel materiaal voor nodig was, waren we heel wat tijd verloren en geraakten we niet op tijd klaar. We hielden de hoofden koel en zochten naar oplossingen om het spel toch af te krijgen. Deze crisissituatie woog niet door op de groepssfeer. Integendeel, ik had het gevoel dat we er sterker door werden, omdat we nog meer moesten samenwerken dan voordien. We moesten samen knopen doorhakken en taken verdelen en dit met een hoop spanning boven ons hoofd. Ik heb mijn teamgenoten op dat moment heel hard geapprecieerd. 

Achteraf heb ik van dit moment veel geleerd over mezelf. Ik ben iemand die graag zelf dingen creëert en heb ook geen schrik om hard te werken. Als ik een doel heb, zal ik er alles aan doen om dit te doen slagen. Zo werkten wij nog een hele tijd door terwijl anderen al lang klaar waren. Dit was voor mezelf niet echt een opgave, omdat ik het spel echt klaar wou hoe ik het in mijn hoofd had.

​

Ik ben voor mezelf en voor andere medestudenten ook kritisch. Als ik iets minder goed vind, zal ik dat ook op een open en beleefde manier vermelden. Het doel van ons spel was zoveel mogelijk deeldomeinen te hebben gedaan. Hierdoor kon de waarde van de opdrachten wat verloren gaan. Dit vond ik niet goed en daarom heb ik ervoor gestreefd om dit aan te passen. Uiteindelijk hebben we sterren gegeven naar mate de opdracht goed uitgevoerd was. Met deze sterren konden de teams verder reizen op het pad. Wie het verste reisde, was gewonnen. 

Uiteindelijk was ons spel afgeraakt en was ik er fier op. Desondanks het niet helemaal geworden was hoe ik het in mijn hoofd had. Die avond ging ik met een semi-gerust hartje slapen. Buiten de opdrachten die niet helemaal on point waren, was ik er gerust in dat we met ons groepje de kinderen een leuke namiddag gingen bezorgen. 

19 januari - de voorbereiding en uitvoering op de school 

Aan het ontbijt was de spanning te voelen. Iedereen verwachtte een chaotische dag. Een onbekende school, onbekende leerlingen, onbekende ruimtes. Waar gingen we terecht komen? Ik zag het als een dag waar we veel dingen op het laatste moment gingen aanpassen aan de situatie. Ik ben een flexibel persoon dus zag het hele gebeuren wel goed komen. Tijdens het inpakken van de spullen, was iedereen in volle concentratie. Er mocht niets vergeten worden. Onderling werden hier en daar nog wat afspraken gemaakt en uiteindelijk waren we klaar om te vertrekken. 

Daar toegekomen hadden we nog maar een kwartier de tijd om alles klaar te zetten. De druk was groot. We oefende snel het dansje in de gymzaal. De gymzaal was kleiner dan gedacht, maar we roeiden met de riemen die we hadden. We stelden  elkaar gerust en buiten de stress, had ik het gevoel dat iedereen er wel zin in had om een onbekende groep kinderen een onvergetelijke namiddag te bezorgen. 

Het toneeltje werd enthousiast en vlot gebracht. De leerlingen waren helemaal mee, maar dansten wel niet zo goed mee met het dansje. Dat was jammer, want dat was een hele mooie opwarmer geweest om alle remmen los te gooien. Blijkbaar gaf de grote groep een onwennig gevoel en durfden vele kinderen niet mee te dansen. Ik en mijn medestudenten merkten dat op en gingen dan ook in de menigte staan. Desondanks onze enthousiaste inspanningen konden we maar weinig beweging krijgen in de kinderen. De verdeling van de groepen verliep chaotischer dan gepland, maar dat was ook te wijten aan hetzelfde probleem, namelijk het plaatsgebrek.

Ondanks een 'mindere' start, nam elke groep individueel een goede start. Eens de leerlingen verdeelt waren konden we naar de klas trekken en was de sfeer al een pak rustiger en minder chaotisch. 

De uitvoering van het spel bij de drie groepen verliep heel vlot. Al het materiaal lag op voorhand klaar en de taken waren goed verdeeld. De drie groepen blikten heel positief terug op ons spel, dat bleek uit ons evaluatiemoment. De tips die gegeven werden door de leerlingen namen we mee naar het volgend spelmoment, zodat we het nog aangenamer konden maken voor de volgende groep.

Ik had met mijn groep enorm veel opdrachten verzonnen, maar er werden er maar een deel uitgevoerd. Dat was jammer, maar dat gaf ons ook meteen de kans om ons te verbeteren bij het begeleiden van de leerlingen. Als er bijvoorbeeld bij een opdracht iets niet goed lukte of niet duidelijk was, kon je nu duidelijkheid scheppen of een handje helpen. 

Ik vond het enorm mooi om te zien hoe tijdens ons spel, elke leerling in een of meerdere deeldomeinen plezier vond. De leerlingen gingen heel zelfstandig aan het werk en vonden het concept van het spel ook uitdagend genoeg. Dat kon ik merken aan hun enthousiasme wat een heleboel voldoening gaf aan mij en mijn team. Tijdens de wissels gaven we elkaar vaak complimenten en evalueerden we samen het voorbije lesuur. De dag vloog voorbij. En blijkbaar zeggen ze, als de tijd voorbij vliegt, je je amuseert. Ik heb mij dan blijkbaar heel hard geamuseerd!